درباره ما

اکنون در دوره ای زندگی میکنیم که گویی زندگی معنای واقعی خود را از دست داده است.
شتاب زندگی افزون تر از قبل گشته و آدمی، متحیّر از آینده ای مبهم، همچون قایقی سرگردان در امواج پرتلاطم اقیانوس زندگی، در پی یافتن معنای آن است.
در دنیای امروز، شاید بتوان مدعی شد که آدمی، زندگیش از آسایش بیشتری برخوردار است ولی آنچه مشاهده می شود آرامش زندگی او، رو به افول است.
به راستی معنای زندگی چیست؟
باورم اینست چنانچه انسانها به معنای زندگی خود پی ببرند، زندگی با همه فرازها و فرود هایش لذتبخش‌تر شده و آثار مثبت آن را در تمام ابعاد زندگی می توان مشاهده نمود.
همانطور که نیچه گفت” آن کس که چرایی زندگی را یافته باشد با هر چگونه ای خواهد ساخت”.
بنابراین می توان نتیجه گرفت، رمز رسیدن به کمال یافتن معنای زندگی است. به عبارتی یا می بایست معنای زندگی خویش را دریابیم و یا زندگی را برای خویش معنا دار سازیم.
اما چگونه می‌توان به این مهم دست یافت؟
رسیدن به معنای زندگی و یا معنادار کردن آن با پرسش آغاز می‌شود. بسیاری از فلاسفه معتقدند که انسان مرده، انسانی نیست که صرفا حیات جسمانی نداشته باشد بلکه، به انسانی گفته می شود که ذهنی عاری از سوال داشته باشد.
به عبارتی کیفیت زندگی آدمی به کیفیت سوالهایی که از خود می‌پرسد بستگی دارد.
آریامن حاصل سوالها و اندیشه‌هایی بود که امروز شاهد شکوفایی بذرهایش هستیم.
بذرهایی که در طول این چند سال به قدر وسع نشاندیم و به امید حاصلش نشستیم.
اگرچه میدانیم راهی دراز در پیش داریم.
کلام ابزاری قدرتمند است برای برقراری ارتباط
ارزش و قدرت کلام به این است که مغزی در آن نهفته باشد، حاصل اندیشه ای باشد و برای  تعالی انسان و جامعه بکار گرفته شود.
اما امروز شاهد آن هستیم که کلام ابزاری شده است برای فریب و نیرنگ در دست نااهلانش و آنان که صاحب اندیشه و تخصص و دانش هستند و از این ابزار بی بهره‌اند منزوی تر از گذشته به گوشه‌ای رانده شده اند.
هرچند عده ای دغدغه مند هرازگاهی فریادهایی می زنند ولی در این هیاهو و آشفتگی جامعه نه صدایی شنیده می شود و نه گوشی برای شنیدن وجود دارد.